Inktspotlicht

Renske van Wanroij


Nederland kent een grote groep tekenaars die de actualiteit met lef, humor en vakmanschap te lijf gaat. Het organiseren van een prijs is slechts één manier om daar aandacht voor te vragen. In de serie Inktspotlicht bevragen we kunstenaars over het verleden, heden en toekomst van hun tekenkunst.

Deze keer schenken we aandacht aan Renkse van Wanroij, ook wel bekend als @Dokter_Ren op Instagram. Een zelfverklaarde “blije amateur”, die al blij is met 5 likes op het sociale platform. Niettemin heeft ze daar de interesse gewekt van mensen uit het cartoonwereldje. Ren heeft een eigen maatschappelijk perspectief (dat van de zorgverlener) en een eigen stijl (heel, heel veel puntjes!). Hoe is ze ooit begonnen en wat zit er nog in het vat voor de arts met tekenpen?


Verleden
Ik teken eigenlijk al mijn hele leven. In 1999 heb ik zelfs een jaartje op de kunstacademie gezeten. Dat was niet echt een succes. Aanvankelijk schilderde ik meer, maar ik heb ook veel andere dingen waar ik van houd (dingen naaien, borduren, etc). Inmiddels maak ik het meeste met pen en inkt.

Mijn zus stimuleerde mij om het werk op insta te zetten. Daardoor verdwijnen niet alle tekeningen ongezien in m'n la. Ik heb wel duizenden tekeningen in die la, veel meer dan op insta staan.

Dat met die puntjes had ik bedacht, omdat ik bij andere tekenaars zag dat die hun tekeningen bewerkten in tekenprogramma’s, dat ze een soort egale achtergrond maakten. Dat wilde ik ook wel, zodat de stripfiguurtjes meer naar de voorgrond komen. Ik probeerde wel eens met gewassen inkt een egaal grijze achtergrond te maken, maar dan kreeg je al gauw vlekken. Ik ben niet zo bedreven met de computer, dus zo kwam ik op de stipjes. Bijkomend voordeel is dat ik lekker uren stipjes kan zetten. Betere mindfullness is er niet. 

Heden
Ik ben huisarts. Dan moet ik altijd aan Jambers denken: “overdag was zij een brave huisarts, maar in de avonduren…”. Dat is een prachtig beroep. Ik heb echt veel lol met de patiënten en mijn collega’s. Het is een mooie manier om ook buiten je eigen bubbel te kijken.


Tekenen is stoom afblazen. Muziekje aan, lekker tussen mijn troep in de Ren-cave. Soms tekenen mijn kinderen met me mee. En we doen ook wel eens andere dingen, zoals stopmotions maken of met hout of stof knutselen.

Die niet werk gerelateerde tekeningen zijn vaak wel een beetje politiek getint. Trump is inderdaad een favoriet onderwerp. Hij is zo ongeveer de personificatie van hoe het wat mij betreft niet moet. Hij roept echt, wat ze in de psychiatrie noemen, ‘tegenoverdracht’ op. Het is niet alleen dat hij gekke dingen doet, maar het roept ook zo’n stekelige reactie op bij anderen, zeker bij mij. En die reactie is natuurlijk ook bijzonder. We geven hem allemaal een podium. In kleinere vorm zie je dat natuurlijk ook overal om je heen. 

Toekomst
Ik heb weleens strips opgestuurd naar Medisch Contact en H&W (Huisarts en Wetenschap). Daar is ook wel  wat ingekomen. Dat smaakte naar meer, dus ik heb gevraagd of ze niet vaker een cartoon wilden plaatsen, maar de tekeningen vielen ‘niet bij iedereen even goed’, was het commentaar. Dat merk ik wel vaker. Artsen vinden mijn strips niet altijd even leuk. Zoals een bevriende collega ooit tegen me zei: “niet iedereen snapt jouw gevoel voor humor”. Dat kan ik ook begrijpen. Het is wel altijd mijn droom geweest iets met mijn hobby te doen naast mijn werk. Er zijn alleen zo veel goede cartoonisten en tekenaars!


Bas Palsrok

Nederland kent een grote groep tekenaars die de actualiteit met lef, humor en vakmanschap te lijf gaat. Het organiseren van een prijs is slechts één manier om daar aandacht voor te vragen. In de serie Inktspotlicht bevragen we kunstenaars over het verleden, heden en toekomst van hun tekenkunst. Deze keer is het de beurt aan Bas Palsrok.

Bas Palsrok


Bas Palsrok, T-H-I-E-R-R-Y, 2019

Verleden

'Van jongs af aan heb ik altijd met pen in hand elke basisschool- en middelbare school les doorlopen. Dankzij tekenfilmseries op de zaterdagochtend raakte ik gefascineerd met X-Men wat resulteerde in een liefde voor stripboeken in het algemeen. Dat versterkte mijn tekendrift en als een ware autodidact betaamt heb ik zodoende het tekenen eigen gemaakt, al zijn mijn cartoons absoluut geen directe weerspiegeling van mijn natuurlijke tekenstijl. Ten gunste van de boodschap en zodoende de beeldtaal en compositie denk ik meer na over lijnen dan dat ik ze op intuïtieve wijze zet.'

Heden

'Aangezien ik niet gebonden ben aan vaste publicaties teken ik veelal op gevoel, ik teken wanneer ik meen iets te kunnen zeggen dat vers en anders aan voelt dan de geluiden die ik al hoor. Soms is een eerste gedachte -die spontaan kan opborrelen- goed maar naarmate de jaren vorderen verlang ik beter werk uit mijn pen en wordt die eerste gedachte in een formule geplaatst. Waar ligt het pijnpunt bij dit nieuws en zeg ik eigenlijk wel wat ik wil zeggen met mijn cartoon? Wat moet er in beeld en wat kan weggelaten worden? Doorgaans probeer ik geen tekstwolken te gebruiken, de uitdaging die ik mijzelf steeds weer geef is als volgt: hoe kan ik zonder tekst en zo simpel mogelijk uitgebeeld mijn boodschap overbrengen? Humor is daarbij absoluut geen vereiste.'

Toekomst

'Nog altijd teken ik met pen papier om het vervolgens op een computer te bewerken maar ik weet hoe moderne technieken snelheid, gemak en zelfs stimulans geven. Ondanks mijn wens inkt in het papier te willen zien lopen weet ik dat het ambacht verandert. De gemiddelde leeftijd van werkende cartoonisten kruipt ergens midden vijftig voort maar wellicht zullen jongere generaties politieke spotprenten vervangen door memes, die gemakkelijk te maken en te verspreiden zijn. Zo zouden we van 18 gerenommeerde cartoonisten naar 18 miljoen memers gaan, dat is geen armoede. In de kern is de cartoon tenslotte niets anders dan een communicatiemiddel.'